Niedawno minęła godzina W, która dała sygnał do rozpoczęcia najbardziej krwawego w naszych dziejach powstania warszawskiego. Nie jestem rodowitą warszawianką i nikt z mojej rodziny w powstaniu nie ucierpiał, ale niezależnie od tego oddałam należną cześć uczestnikom tego tragicznego wydarzenia. Nie jestem historykiem i nie mnie oceniać sens tego zrywu powstańczego, ale wydaje mi się, że nie miało ono szans na powodzenie. Oczywiście gdyby powstanie się powiodło losy naszej Ojczyzny byłyby zupełnie inne. Na pewno Polska byłaby wtedy krajem prawdziwie wolnym. Niestety stało się inaczej, powstanie wybuchło i zakończyło się jak wiele innych zrywów narodowych,czyli klęską. My jako Polacy mamy to do siebie, że łatwo nam przychodzi rzucać się z szabelką na czołgi. Powstanie upadło, a wraz z nim upadła Warszawa. Niemcy czekali tylko na okazję, by rozprawić się z niepokornymi Polakami i doczekali się. Wybuch powstania był dla nich doskonałym pretekstem, by rzucić naród polski na kolana. Prawie im się udało, bo praktycznie Warszawa jako miasto przestała istnieć, ale najgorsze w tym wszystkim było to, że zginęło tyle wartościowych ludzi. Miasto zostało odbudowane, ale tysiące istnień ludzkich utracono bezpowrotnie. Jedyne co wydaje się pozytywne, to że mamy dziś muzeum powstania warszawskiego. Jest to wspaniały obiekt, który ma przede wszystkim przybliżyć młodym ludziom tragiczną historię Polski. Lubię tam zaglądać, gdyż tchnie ono cudowną atmosferą. Mnie obchody rocznicowe kojarzą się również z innym wydarzeniem. Gdy hucznie obchodzono 60 rocznicę wybuchu powstania byłam na warszawskich Powązkach. Gdy zawyły syreny na godzinę W przeciskał się przez tłum, tuż obok mnie św. pamięci Ryszard Kaczorowski. Pamiętam, że wówczas pomyślałam, jak On świetnie wygląda. Wyprostowany o nienagannej sylwetce i szlachetnych rysach twarzy. Jak wszyscy wiemy, nie zmogły Go losy wojenne, lecz przelot samolotem na obchody rocznicowe do Katynia.
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz