Pożegnania nadszedł czas.

Z okazji Światowych Dni Młodzieży moja parafia gościła młodych ludzi z Indonezji, którzy, co tu wiele mówić skradli nam wszystkim serca, a w szczególności rodzinom, udzielającym im gościny pod swoim dachem. Byli to niesamowici młodzi ludzie pełni entuzjazmu i szczerze kochający Boga. Ich entuzjazm był wprost zaraźliwy i chociaż ja osobiście do ponuraków nie należę, to mogłabym się jeszcze wiele od nich nauczyć, przede wszystkim pogody ducha i radości życia. Mimo że przylecieli do nas z dużym poślizgiem po kilku godzinnym oczekiwaniu na lotnisku w Stambule uśmiech nie schodził z ich twarzy. Trochę inaczej sytuacja przedstawiała się przy poniedziałkowym pożegnaniu tutaj łzy lały się równo. Lecz zanim doszło do pożegnania byłam na Festiwalu Narodów w Warszawie, gdzie wszyscy cudownie się bawili, a było co oglądać. Nigdy wcześniej nie widziałam tyle uśmiechniętych twarzy i tyle różnych nacji w jednym miejscu, a to dopiero przedsmak tego, co będzie się działo na spotkaniu z papieżem, na które zresztą też się wybieram, bo przecież te spotkanie jest również dla młodych duchem, a nie tylko metryką. Jedno jest pewne, że Światowe Dni Młodzieży są wspaniałą reklamą naszego kraju i jego obywateli, których gościnność została rozsławiona na cały świat. Szkoda jedynie, że te wspaniałe obchody przeżywamy w cieniu coraz liczniejszych zamachów terrorystycznych zwłaszcza tego ostatniego w Nicei. I tutaj nasuwa mi się refleksja, że Europa Zachodnia jest sama sobie winna, bo zupełnie straciła instynkt samozachowawczy, żeby wpuścić wilka między owce, tak to jest, gdy się żyje jakby Boga nie było. Szkoda tylko, że cierpią osoby niewinne, ale jestem pewna, że miłosierny Bóg wynagrodzi im po śmierci, tylko politycy niech się mają na baczności, bo to oni zgotowali nam te piekło w imię chorej poprawności, ale ponieważ ja do poprawnych nie należę stwierdzam, że bez Boga skończymy jak Niemcy, Francja, Belgia i niestety jeszcze długo by wymieniać.